Ruim twee jaar ben ik inmiddels ziek en werkt mijn lijf niet mee. Voor mijn lijf loop ik verschillende doktoren en specialisten af. Maar ziek zijn doet natuurlijk ook wel iets met mijn gevoelens en gemoed. Het leek me daarom een goed idee om ook voor mijn hoofd hulp in te schakelen.
Mijn psycholoog is gelukkig een fijn persoon om tegen te praten. Ze knikt begripvol terwijl ik met een warme kop thee in mijn handen mijn verhaal vertel over wat er de afgelopen jaren allemaal is gebeurd. Over de miskramen, de pittige zwangerschap, de spannende bevalling en vooral over alle pijn en verdriet wat daarna is ontstaan door de complicaties na de keizersnede.
Ook tijdens het gesprek stromen mijn tranen rijkelijk. Mijn verhaal zo aan een buitenstaander vertellen, doet mij beseffen hoeveel pijn ik ook van binnen heb over mijn gezondheid. Blijkbaar ben ik niet de enige patiënt met een tranendal want gelukkig staan de tissues al voor mij klaar op het tafeltje voor me.
Ik vertel ook hoe moeilijk ik het vind om om hulp te vragen. Zelf heb ik jaren gewerkt als hulpverlener voor mensen met een beperking. Ik haalde veel plezier uit mijn werk omdat ik van betekenis kon zijn voor een ander en echt iets voor een ander kon doen.
En als in mijn vrije tijd iemand hulp nodig had, stond ik ook graag klaar. Helpen vind ik fijn!
Maar zelf hulp vragen heb ik altijd wel lastig gevonden: ik voel mij bezwaard om een ander met mijn problemen op te zadelen, ik ben bang dat de ander mij een zeur vindt of dat ik wordt afgewezen. Maar nu ik ziek ben heb ik juist veel hulp nodig: hulp om voor onze dochter te zorgen, het huis schoon te maken, van A naar B te komen en ik heb ook behoefte aan steun en begrip. Gelukkig krijgt ons gezin regelmatig hulp bij dit alles van lieve mensen om ons heen.
Alleen in een gezonde familie of vriendschapsrelatie is er wederkerigheid: je kunt ook eens wat voor de ander terug doen. Door mijn klachten zijn mijn mogelijkheden om anderen te helpen heel beperkt. Oppassen op andermans kinderen, helpen klussen, mensen uitnodigen om lekker mee te eten of spontaan even langs fietsen: ik kan het niet (nou ja, ik kan wel eten bestellen gelukkig 😉).
De balans is stuk en dat maakt me heel onzeker en verdrietig. Zeker ook omdat ik niet weet of het ooit nog beter zal worden. Wanneer je met een gebroken been in het gips zit ben je tijdelijk afhankelijk, maar kun je daarna weer wat terug doen. Ik weet niet of ik alle hulp die ik nu krijg ooit zal kunnen inlossen en dat vind ik heel moeilijk.
Al deze gevoelens deel ik met mijn psycholoog. Aan het einde van het gesprek heb ik een flinke verzameling natte tissues in mijn hand. Ik zag nergens in mijn buurt een prullenbak staan en ik wilde mijn vieze propjes niet op het tafeltje leggen.
"Heb je misschien een prullenbak?" vraag ik eindelijk. "Nee maar doe maar in het kopje" antwoord ze. Ik kijk naar mijn kopje waar nog een klein laagje thee in is achtergebleven. "Maar dat wordt een vieze zooi" sputter ik. Het idee alleen al dat mijn psycholoog aan de haal moet met mijn natte tissues."Ik kieper het er zo uit" wuift ze weg. Met enige weerstand prop ik de natte tissues dan maar in het theekopje. Ik vermoed dat ik nog wat te leren heb op het gebied van hulp vragen en accepteren.
Voor wie het trouwens interessant vindt om meer over mijn belevenissen en gedachtes rondom mijn fysieke klachten in combinatie met het moederschap te lezen: op Instagram ben ik hier een speciale blog over gestart: Mama heeft pijn. Via deze link kun je het ook lezen zonder zelf een account te hebben.
Hulp
Ik zou je graag willen helpen
Maar mijn lijf werkt niet mee
Als je een helpende hand nodig hebt
Is mijn antwoord helaas nee
Ik zou graag wat voor je terugdoen
Maar mijn lijf doet teveel pijn
Ook als je erg omhoog zit
Kan ik er jammer genoeg niet voor je zijn
Ik moet zelf vaak om hulp vragen
Terwijl ik het liever geven zou
Maar liefde en steun heb ik in overvloed
Hopelijk is dat genoeg voor jou
Johanneke Schrijft