Bijna 39 jaar geleden zochten mijn ouders met veel zorg en liefde een mooie wieg uit. Wit rotan en de binnenkant bekleed met witte stof met rood- groene bloemetjes. Trots prijkt hij op vele babyfoto's van mij en later ook op die van mijn broertje.
Toen het gezin compleet was werd de wieg op zolder gezet. Hopend op een kleinkind wat daar misschien ooit in zou mogen liggen.
Drie jaar geleden kwamen goede vrienden op de koffie. Ze waren in tranen omdat zij al jaren lang probeerden kinderen te krijgen. Het verdriet van een wens die zo groot is, en waar je tegelijk maar zo weinig invloed op hebt, begreep ik heel goed. Ook ik had een hele grote kinderwens. Maar inmiddels was ik halverwege de dertig en nog steeds was ik de juiste man niet tegen gekomen. Ik begreep heel goed hoe het letterlijk pijn in je hart kan doen om zo naar een kindje te verlangen.
Wat was ik dolgelukkig toen mijn broertje en schoonzus het blijde nieuws brachten dat ik tante zou worden. Dat was, na Mama, toch de twee na grootste titel die ik kon bemachtigen. De rotan wieg werd na 35 jaar eindelijk van zolder gehaald en opnieuw bekleed. Mijn ouders waren niet te houden van geluk: er zou een kleinkind in de wieg komen te liggen!
Ook ik genoot ontzettend van het vooruitzicht om tante worden. Wat zou het leuk zijn om op te passen. En het leek mij zo mooi om mijn broer en schoonzus in de rol van Papa en Mama te zien. Maar op sommige momenten vond ik het ook moeilijk. Want zou ik dit zelf ooit mee mogen maken? Zou er ooit een kindje van mij in die wieg mogen liggen? De vrienden begrepen natuurlijk als geen ander hoe ik mij voelde en het was fijn om mijn gevoel te kunnen delen.
In korte tijd kan veel gebeuren. Want anderhalve maand na de geboorte van mijn lieve, mooie nichtje kwam ik mijn man tegen. Hij had al twee schatten van jongens, maar wilde dolgraag met mij nog een kindje.
Tot onze grote vreugde bleek ik al redelijk snel zwanger. Ik kon het niet geloven. De hele wereld mocht het dan ook direct weten. Onze lieve vrienden waren ook heel blij voor ons. Al was het voor hen ook moeilijk omdat hun wens nog steeds niet vervuld was.
Maar tot ons grote verdriet bleek tijdens de eerste echo dat het hartje van ons kindje niet meer klopte. We waren er kapot van en onze familie en vrienden huilden met ons mee.
Ondertussen werden mijn broer en schoonzus opnieuw ouders en lag er weer een prachtig, mooi meisje in de wieg.
Verdrietig genoeg volgden er voor ons in totaal drie miskramen. Maar uiteindelijk kon kon ons geluk niet op toen ons mooie meisje afgelopen december geboren werd.
Nog iedere dag moet ik mezelf knijpen als ik naar onze dochter kijk die in haar wiegje ligt te slapen. Moeder zijn is nog mooier dan ik mezelf ooit had voorgesteld. Wat een voorrecht dat ik dit mee mag maken.
Deze week namen we afscheid van het mooie wiegje. Onze dochter wordt er nu echt te groot voor. Het gaat zo snel. En dat is even slikken: het afsluiten van een periode.
Maar de wieg komt heel goed terecht.
Het dochtertje van onze lieve vrienden zal er in augustus vast heerlijk in slapen.
Vlak voor onze dochter werd geboren kwamen onze vrienden bij ons op de koffie. Ze hadden fantastisch nieuws: na vele jaren zou er eindelijk ook bij hen een kindje komen.
Bijna 39 jaar geleden zochten mijn ouders met veel zorg en liefde een mooie wieg uit. Hadden ze toen ooit durven dromen dat daar nu in iets meer dan drie jaar tijd, vier prachtige meisjes in zouden slapen?
Ik hoop dat er nog vele kindjes in deze wieg mogen dromen.
