"Misschien moet ze binnenkort in haar eigen kamer slapen." "Ja hè, dat gaan we binnenkort doen!" Dit gesprek voeren mijn man en ik al een aantal maanden meerdere keren per week. Steeds kwam het er niet van. Maar vanavond is die 'binnenkort' dan toch echt aangebroken.
Onze dochter slaapt al sinds haar geboorte bij ons op de kamer. Maar vannacht gaat ze dus voor het eerst in haar eigen kamer slapen. We maken het bedje op, installeren de babyfoon en daar gaat ze. Ze slaapt al snel als een roos.
Terwijl wij op bank nog even tv kijken voordat we straks zelf ook ons mandje induiken, voel ik een kleine knoop in mijn maag. Zullen we haar wel goed horen als ze wakker wordt? Zijn we snel genoeg bij haar? Nou ja, we hoeven straks in ieder geval niet meer zo zachtjes te doen als we gaan slapen. Dat is best fijn. Toch?
Als ik een paar uur later een blik werp in het lege bedje naast het onze, moet ik slikken. Negen maanden heb ik haar in mijn buik gedragen. Daarna lag ze bijna negen maanden heerlijk dichtbij ons te slapen. En nu voelt het ineens of ze zo ver weg is.
"Zal ik haar anders maar weer halen?" Mijn man knuffelt me. "Nee tuurlijk niet!" Roep ik stoer.
"Welterusten schat" mijn man knipt het nachtlampje uit.
GSGGJSSSSHHGG klinkt de babyfoon. Het nachtlampje gaat weer aan en toch maar even kijken. Er is wat herrie buiten, maar onze dochter slaapt gelukkig nog steeds heerlijk.
"Welterusten schat" het nachtlampje gaat weer uit.
"ONEEEE" roep ik ineens. "Rookmelder! We hebben nog geen rookmelder opgehangen, wat als er brand uitbreekt?!" Mijn man humt instemmend.
GSGGJSSSSHHGG Bubuhbuh klinkt het uit de babyfoon. Mijn man gaat weer kijken. Ik bedenk mij ondertussen dat dit loslaten toch moeilijker is dan ik dacht.
Als mijn man terug komt heeft hij een slaperig meisje in zijn armen.
Zo, wij kunnen lekker slapen. Dat loslaten komt binnenkort wel.
