Hoe gaat het?

Pasgeleden had ik een verjaardag. Hoewel ik dat voorheen altijd erg gezellig vond, merkte ik dat ik daar nu enorm tegenop zag. Want ik zou daar veel bekenden tegenkomen die ik lang niet gezien had. Leuk toch juist? Zou je denken. Lekker bijkletsen onder het genot van een hapje en een drankje. Maar dan komt die ene vraag: "Hoe gaat het?"

Als het goed met je gaat is die vraag makkelijk en leuk. Heerlijk toch om te vertellen over dat nieuwe huis, die leuke baan of avontuurlijke vakantie.

Maar wat antwoord je als het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat?

En wat is 'goed'?

Voor mij is 'goed' op dit moment dat ik juist even niet hoef te werken. Niet omdat ik het niet zou willen, maar omdat het op een goede dag al een hele prestatie is om de gebruikelijke dagelijkse dingen te doen, en zelfs die lukken mij niet allemaal. Dus 'goed' betekent voor mij ook dat ik hulp krijg bij de dingen die mij zelf niet lukken: hulp met vervoer, het huis schoon maken en natuurlijk de zorg voor ons lieve meisje.

'Goed' betekent dat ik soms een paar boodschappen kan doen. Of misschien zelfs een keer iets leuks kan ondernemen (dat het dan vaak de dag daarna minder goed gaat, neem ik op de koop toe).

Als het 'goed' gaat betekent dat niet dat ik geen pijn of klachten hebt. Maar het betekent dat het niet erger is dan ik normaal gewend ben.

Daarnaast hebben wij momenteel veel zorgen door mijn ziek zijn. Zorgen over kinderopvang, om mijn uitkering, of we met die uitkering wel rond kunnen komen, of de hulp die we uit ons netwerk krijgen wel blijft bestaan. En vooral natuurlijk de zorgen over mijn gezondheid: zal het niet verder verslechteren? Zullen we ooit een oplossing vinden? Al die zorgen hebben ook invloed op hoe het gaat.

Al die dingen aan iemand uitleggen is soms best lastig. Ik merk dat ik vaak in tweedeling zit: aan de ene kan wil ik eerlijk zijn als iemand mij vraagt hoe het gaat. Ik ben juist een voorstander van taboes doorbreken en meer openheid creëren.

Aan de andere kant heb ik niet altijd zin om alles uit te moeten leggen. Ook omdat het mij soms verdrietig maakt om erover te praten. En ik wil ook niet overkomen als iemand die altijd maar 'zeurt' over haar ziek zijn.

Voordat ik naar de verjaardag ging had ik daarom wat ingewikkelde antwoorden bedacht waarbij ik eerlijk zou zijn maar ook het gesprek snel op een ander onderwerp zou sturen. Dat vond ik erg slim bedacht van mezelf en het gaf mij ook wat rust waardoor ik vanzelf meer zin in de verjaardag kreeg. Die dag trok ik mijn mooie feestjurk aan. Met een cadeau onder mijn arm kwam ik samen met man en kind binnen bij de jarige. Mensen zaten gezellig met elkaar te praten in de tuin, kinderen speelden er tussendoor, slingers wapperden in de wind, er was taart en limonade (wijn gaat niet zo lekker samen met mijn medicijnen). Wat een gezelligheid! De eerste bekende begroette mij hartelijk: "Hè hoe gaat het?" "Goed!" hoorde ik mezelf zeggen.

En ik meen het. Want op dat moment was 'goed' feest vieren met gezellige mensen en even mijn eigen problemen vergeten 🥳