Samen met mijn man en kinderen ben ik op vakantie in Drenthe. En een bezoek aan een hunebed mag dan natuurlijk niet ontbreken. Ik duw de kinderwagen met ons dochtertje voor mij uit over het pad. Links en rechts kleuren de heuvels prachtig paars van de heide. Achter mij hoor ik twee opgetogen tienjarigen praten tegen hun vader over de pissebedden en mooie bomen die ze zien. Vergeleken met de altijd drukke Randstad waar wij wonen is het hier verder rustig en stil.
Plotseling wordt die stilte verstoord door een hard ronkende motor. En nog één. En nog één. En nog één... Totaal acht militaire tankwagens passeren ons. Iedere wagen is gevuld met militairen gekleed in camouflage kleuren. Gezichten geschminkt. Sommigen dragen een bandana voor hun gezicht. De militair in het midden van iedere wagen kijkt door de loop van een geweer. Alle acht de wagens precies eender. Onze jongens kijken er met open mond naar. "Wooooow gaaf!" Als de colonne ons gepasseerd is moet ik even slikken. Dit is voor ons iets bijzonders om te zien. Indrukwekkend en stoer. Maar meer ook niet. Hoe anders is dit voor mensen in oorlogsgebieden... Ik probeer me een voorstelling te maken hoe het moet voelen als je in een land leeft waar oorlog heerst. Dat je een dagje op stap gaat met je gezin en er plotseling zoveel gewapende militairen opduiken. Ik kan me er nauwelijks een voorstelling van maken. Wat een geluksvogels zijn wij.
We bewonderen de hunebedden en maken mooie vakantiefoto's van ons vijven met de prachtige omgeving op de achtergrond.
Als we terug naar de auto lopen roepen jongens ineens enthousiast: "kijk een bruiloft!" Twee mooie witte bruidsjurken tussen de paarse heide. Een indrukwekkende gezicht. We hebben het zo slecht nog niet in ons land.
