Op een winterse zondag stapte ik als klein meisje achter in de auto bij mijn ouders. Autogordels waren in die tijd nog een luxe, dus ik zat los op de achterbank. Dromerig staarde ik naar buiten terwijl ik tegen het portier hing. Het volgende moment lag ik ineens op het koude asfalt. Ik zag de achterlichten van onze auto steeds kleiner en kleiner worden. Tot de auto ineens hard remde en mijn vader aan kwam hollen. Oeps...! Blijkbaar was door de vrieskou de autodeur niet goed in het slot gevallen. Gelukkig reed er geen auto achter ons en had ik een dikke winterjas aan. Daardoor kwam ik er vanaf met wat schaafwonden en een mooi verhaal. Opgroeien gaat nu eenmaal niet zonder kleerscheuren. Nu ik zelf moeder ben geworden, ondervind ik dat dagelijks. Zeker nu onze dochter zich begint op te trekken. Ze belandt regelmatig met een flinke klap op haar achterhoofd. Ik voel zo'n klap in iedere vezel van mijn lijf. Zeker als de klap gevolgd wordt door een hard, verontwaardigd gesnik. Vanochtend was ik onze dochter aan het aankleden. Het was een onrustige nacht. Onze dochter was een paar keer huilend wakker geworden. We konden de oorzaak niet achterhalen en gelukkig hebben we uiteindelijk allemaal toch nog goed geslapen. Mijn meisje brabbelt vrolijk terwijl ik haar sokje wil aantrekken. Dan valt mijn oog op haar teentjes. Twee teentjes van haar linkervoetje zijn helemaal rood en gezwollen. Zodra ik er aanzit, is het vrolijke gebrabbel meteen over. Met luid protest laat ze weten dat het pijn doet. Als ik goed kijk, zie ik een lange blonde haar die strak rond haar teentjes zit. Doordat de teentjes zijn afgekneld is het flink gaan zwellen, waardoor de haar in de teentjes snijdt. Wat moet dat pijn doen. Dat verklaart haar gehuil van vannacht. Ik voel me ontzettend schuldig en stom dat ik dit niet eerder door had. Enigszins in paniek bel ik mijn tante die doktersassistente is. Ze is eigenlijk niet echt mijn tante, maar een hele goede vriendin van mijn ouders. Ik ken haar letterlijk al mijn hele leven want als kraamverzorgster hielp ze bij mijn geboorte. Ik weet zeker dat ze het niet erg vind als ik haar om 7:00 's ochtends bel. Eigenlijk is ze dus gewoon een echte tante! Ze stelt me gerust en vraagt me een foto te sturen. Als ze de foto heeft bekeken belt ze terug. Gelukkig lijkt het mee te vallen. Met behulp van haar instructies, lukt het me om met een klein nagelschaartje heel voorzichtig de haar tussen de twee teentjes door te knippen en los te maken. Poeh wat een opluchting! Want ik weet van mijn EHBO lessen dat dit ook heel anders had kunnen aflopen. Een stomme haar kan heel veel schade aan een babyteentje veroorzaken als je het niet op tijd in de gaten hebt. In ernstige gevallen moet het teentje zelfs geamputeerd worden. Mijn maag draait zich om als ik daar aan denk. Nu het leed is verholpen, is onze dochter weer haar vrolijke, ondeugende zelf. Ze heeft een doos tissues te pakken gekregen die ze onder luid gekraai leegtrekt. Ik kan wel een tissue gebruiken want bij mij zit de schrik er nog steeds goed in. Ik voel me zo schuldig dat er dikke tranen over mijn wangen rollen. Had ik dit kunnen voorkomen? Ben ik een slechte moeder dat ik dit niet eerder gezien had? Dan denk ik terug aan die keer toen ik zelf als klein meisje uit de auto viel. Wat moeten mijn ouders toen geschrokken zijn. Maar waren zij slechte ouders? Nee natuurlijk niet. Integendeel! Dat soort dingen kunnen gebeuren, ook als je nog zo goed denkt op te letten. Opgroeien gaat nu eenmaal niet zonder kleerscheuren. Pffffff en dan is dit pas het begin en staan ons vast nog veel meer avonturen te wachten. Gelukkig heb ik een lieve tante die ik altijd mag bellen voor advies.