Het is eind van de middag. Iets wat moeilijk strompel ik naar het kinderdagverblijf om onze dochter op te halen. Ik ben net flink onder handen genomen door de fysiotherapeut. Als ik de straat wil oversteken komt er een fietser aan. Om mijn tijd enigszins nuttig te besteden, graai ik tijdens het wachten een snoepje uit mijn tas en stop het in mijn mond. "Zooooo lekker snoepje, dat lust ik wel!" Ik kijk verbaasd op. De fietser blijkt een oudere meneer met grijs, kalend haar en sokken in zijn sandalen. Hij is gestopt om mij over te laten steken. Hij kijkt verlekkerd. Ik aarzel even want ik gun die man natuurlijk best een snoepje. "Ja als er geen Corona was geweest, had ik u er graag ook één aangeboden" zeg ik met een vriendelijke glimlach. De man kijkt nu iets wat teleurgesteld. "Ja, nou ja... wel goed dat je het zo serieus neemt" zegt hij sip. Ik glimlach nog maar eens vriendelijk als teken van afscheid en ben inmiddels aan de overkant van de straat. "Woon je hier soms in de buurt?" De man kijkt een beetje ondeugend over zijn schouder. "Eeeeh ja....?" stamel ik ongemakkelijk. "Zullen we dan eens wat gaan drinken? Jij en ik samen? Lispelt hij. "Nou dat zal MIJN MAN niet zo leuk vinden" herpak ik mezelf. "Ik ga er snel vandoor, want ik moet mijn dochtertje ophalen. Doei!!!" Ik strompel een tandje sneller weg. Ik mag dan wel lopen als een oude vrouw, maar dit snoepje is toch lekker bezet.
