Het is een grijze, regenachtige dag. Toch wil ik even naar buiten met mijn dochtertje. De afgelopen dagen hebben we voornamelijk binnen doorgebracht. Mijn man was ziek. Hoewel het geen Corona gerelateerde klachten waren, namen we toch maar geen risico. Daarbij kletterde de regen de afgelopen dagen ook al onophoudelijk tegen de ramen.
Als het even droog is, grijp ik mijn kans. Snel jassen en schoenen aan, mijn tas mee en de buggy pakken. Oja en een mondkapje natuurlijk, want we gaan naar de supermarkt.
We lopen er met een omweg naartoe. Even genieten van de frisse buitenlucht. Als we bij de supermarkt komen haal ik mijn gebloemde mondkapje uit mijn tas en zet het op. Ik zie mijn dochter vertwijfeld naar mij kijken. Ze heeft mij nog nooit met een mondkapje gezien. Het is natuurlijk een gek gezicht. Misschien een beetje eng in haar ogen. Ik glimlach naar haar. Ze ziet mijn mond niet, maar gelukkig lachen mijn ogen mee. Het werkt want ze lacht vrolijk terug. Samen gaan we de supermarkt door. Steeds als ze naar mij kijkt moeten we allebei lachen.
Als we weer buiten zijn doe ik hem af. "Daar ben ik weer!" Ze vindt het prachtig.
Minder prachtig is het weer inmiddels. Het begint opnieuw zachtjes te regenen. We hoeven maar een klein stukje naar huis. Zo snel als ik kan duw ik de buggy voor mij uit. Steeds grotere druppels vallen op ons. Mijn dochter kijkt me weer vertwijfeld aan alsof ze zeggen wil: "hallo mama, waarom laat je mij helemaal nat regenen??" Ik glimlach maar weer. Ach ergens is het ook wel lekker verfrissend zo'n buitje. Mijn dochter steekt haar handje uit en voelt de druppels. We lachen naar elkaar terwijl we door de regen verder lopen.
Ik kan mijn dochter niet voor alle minder fijne dingen in het leven behoeden. Maar ik kan haar wel leren dat alles met een glimlach vaak toch net wat minder vervelend voelt.
Thuis wil ik nog even snel een selfie van haar en mezelf met mijn mondkapje maken. "Nee nee!" roept ze resoluut terwijl ze het mondkapje van mijn gezicht trekt. Je moet het ook niet overdrijven natuurlijk.
