Mijn man grapt wel eens dat hij bang is dat onze dochter mij straks niet herkent zonder een zwart, rechthoekig voorwerp voor mijn gezicht. Maar als nieuwbakken moeder zit ik natuurlijk bovenop iedere mijlpaal van ons vier maanden oude dochtertje. Haar eerste lachje, een nieuw geluidje, voor het eerst iets grijpen, haar eerste groentehap. Ik vind het zo magisch om te zien hoe ze zich ontwikkelt van een volslagen hulpeloze baby naar een mini mensje met een eigen karakter, gewoontes en voorkeur.
Iedere mijlpaal moet natuurlijk worden vastgelegd op een foto of filmpje.
Het nieuwste project wat momenteel loopt, is omrollen. De afgelopen dagen heeft ze een aantal onsuccesvolle pogingen om van haar buik naar haar rug terug te rollen gedaan.
Dat lijkt misschien iets onbenulligs. Maar màn... Haar papa en ik staan haar aan te moedigen als een stel overenthousiaste hooligans. Dat is wat het ouderschap blijkbaar met je doet.
Dit weekend is er extra support. Haar twee grote broers zijn er. Bonuskinderen noemen ze dat. En een bonus zijn ze zeker.
De jongens trekken gekke bekken en maken hun zusje aan het lachen. Ze liggen met zijn drieën op het kleed op de grond. Ze zijn stapelgek op hun zusje.
Ik kan ondertussen best even snel naar de wc toch? Terwijl ik de gezelligheid uit de woonkamer hoor, bedenk ik mij hoe jammer ik het vind dat de jongens vanavond al weer weg gaan. Dat doet altijd een beetje pijn. Het is dan zo stil in huis. En wat vind ik het jammer dat ze zoveel mijlpalen van hun zusje moeten missen.
Ik schrik op als er een hard gejuich klinkt. Alsof er wordt gescoord in de finale van een WK. JAAAAAAA ze heeft zich omgedraaid!!! De jongens glunderen van trots als ik gehaast van de wc kom. "Wat jammer dat jij het net gemist hebt Jo..." Zul je net zien, iedere mijlpaal zit ik er met mijn neus bovenop en nu mis ik het alsnog. Ik heb er geen foto van of een filmpje, helemaal niks.
Toch ben ik verre van teleurgesteld. Ik voel me juist heel erg blij. Want haar grote broers waren er wel bij. En wat zijn ze trots!