Deze foto maakte ik een aantal jaar geleden. Ik werkte toen in Den Haag en ging iedere ochtend met de trein naar mijn werk. Vaak al heel vroeg als de zon nog amper op was. Ondanks het vroege uur stonden er altijd genoeg medereizigers op het perron. Meestal mensen die ook naar hun werk gingen. Sommigen nog niet helemaal wakker en met koffie in de hand. Anderen waren al druk bezig met het voeren van telefoontjes die waarschijnlijk niet konden wachten. Vermakelijk om al die mensen te observeren. Later ging ik in Rotterdam werken en verruilde ik de trein voor de metro. Maar het volle perron in de vroege ochtend bleef hetzelfde.
Inmiddels zit ik al een tijd ziek thuis. Reizen met het OV lukt niet vanwege mijn fysieke klachten. Ik werk daarom een paar uurtjes per week vanuit huis. Op zich is dat ook best lekker. Soms mis ik de reuring. Maar ik heb nooit meer vertraging, sta niet meer veel te dicht op mijn vreemde medemens in een volgepropte coupé. En ik hoef mij niet meer te ergeren aan mensen die in het openbaar vervoer hun nagels knippen. Het probleem is alleen dat het werk wat ik nu doe, eigenlijk geen werk is wat je vanuit huis kunt doen. In ieder geval niet voor altijd. Daarom ben ik nu samen met mijn werkgever een traject gestart waarbij we gaan onderzoeken welke mogelijkheden en kansen er (ondanks mijn beperkingen) zijn op de arbeidsmarkt. Dit noem je een 'spoor 2 traject'.
Na jarenlang een baan in de zorg te hebben gehad is het nu ontzettend spannend om naar iets heel anders op zoek te gaan. Of te moeten gaan eigenlijk. Want het is natuurlijk niet helemaal een vrijwillige keuze. Dat ik door mijn gezondheid deze keuze moet maken is gewoon erg balen. En dat is uiteraard zacht uitgedrukt.
Gelukkig heeft mijn werkgever een hele fijne externe coach ingehuurd om mij in dit proces te begeleiden. Tijdens ons eerste gesprek kwam ter sprake dat schrijven mijn passie is. Zij zag direct een kans. Want schrijven is bij uitstek iets wat je vanuit huis kunt doen en waarbij je zelf de planning kunt maken. Ideaal dus voor mij.
Samen met mijn coach verzinnen we steeds nieuwe opdrachten om naar het doel 'werken als tekstschrijver' toe te werken. Daarom ben ik momenteel druk bezig gastblogs te schrijven. Zo kan ik ervaring opdoen en een portfolio opbouwen. Ik heb mijn CV en LinkedIn aangepast waardoor de focus niet meer ligt op het werken in de zorg, maar op mijn ervaring als schrijver. Ik ben aan het netwerken en onderzoeken hoe deze wereld in elkaar zit. Is het mogelijk hier mijn boterham mee te verdienen? Bij iedere opdracht, iedere stap die ik zet en iedere letter die ik schrijf gaat mijn vuurtje meer en meer branden. Want wat is het heerlijk om met mijn passie bezig te zijn. Het voelt alsof er een nieuwe deur open gaat en ik ben super gemotiveerd om deze kans te benutten.
De komende tijd zal ik jullie dus vaker meenemen in mijn spoor 2 avontuur en bijvoorbeeld ook wel eens gastblogs delen. Mijn vraag is of jullie mij zouden willen helpen?
Dat kan heel simpel. Bijvoorbeeld door mijn berichten op Facebook en Instagram te liken. Nog fijner is het als je een reactie plaatst of iemand tagt. Hierdoor bereikt mijn bericht een grotere groep mensen dan alleen mijn eigen netwerk.
Je kunt ook vrienden uitnodigen om mij op social media te volgen of lid te worden van de blog op mijn website. En wist je dat je ook kunt helpen door mijn berichten op social media op te slaan? Ook dit draagt bij aan een groter bereik. Heb je ervaring als tekstschrijver en wil je eens met mij sparren? Dat zou ik super tof vinden!
En natuurlijk: mocht je zelf, of iemand uit jouw netwerk een gastblog, tekst of gedicht nodig hebben, denk dan aan mij.
Mijn spoor 2 traject is in volle gang. Met jullie aansporing moet het zeker lukken ;-)