Vanaf het moment dat ik de sleutel van dit huis kreeg, ruim twintig jaar geleden, voelde ik mij thuis in deze wijk. Veel groen om mij heen, buren die vriendelijk groeten, ooievaars op het grasveld achter de flat en gezellige aanloop katten. Toen mijn man hier bij mij introk en we samen een gezin stichtten was het geluk helemaal compleet. Ons meisje heeft hier haar eerste stapjes leren lopen, bloempjes geplukt, is ontelbaar vaak lachend van de glijbaan gegleden en heeft iedereen die in buurt woont begroet met "hè buurman!!" ongeacht het geslacht.
Maar waar ons meisje steeds beter ging lopen en meer vrijheid kreeg, werd dat voor mij steeds moeilijker. Onlangs zijn ze erachter gekomen dat mijn klachten veroorzaakt worden door het hypermobiliteitssyndroom, bekkeninstabiliteit en artrose. Kort gezegd: een krakkemikkig lijf wat ook niet veel beter meer zal worden. Onze gezellige flat bleek niet geschikt voor een rolstoel of scootmobiel en ook de trap naar beneden werd steeds lastiger. Steeds minder kon ik genieten van onze fijne wijk en zat ik binnen.
Maar deze week kregen wij fantastisch nieuws: we mogen verhuizen naar een ander huis. Een huis met een tuin, een traplift, meer ruimte en rust en vooral: met de mogelijkheid om een scootmobiel te stallen. We zullen onze vertrouwde Westwijk helaas wel moeten verlaten. Maar de nieuwe wijk is ook ontzettend leuk en minstens zo kleurrijk dus hopelijk voelen we ons snel weer net zo thuis.
De hoge groene bomen
Het blauwe bordje van onze straat
De lapjes kat met steevast honger
De grijs-roze fiets die er altijd staat
De buur met haar paarse hoofddoek
De man met de rode boodschappentas
Het witte hondje wat vaak hard blaft
Madeliefjes tussen het gras
Wat een fijne plek
Achter mijn deur
Daar voel ik mij thuis
In mijn wijk vol kleur
© Johanneke Schrijft