"Ik wil Elzaaaaaa Crohoooooocs" huilt ons meisje met lange halen wanneer ze gisteren samen met Peter de achterdeur door komt. Blijkbaar is het tussen de tandpasta en de vitaminepillen in de Kruidvat mis gegaan en heeft zich dat de hele route door de Albert Heijn en de weg naar huis voortgezet. Ik neem haar op schoot terwijl ze blijft snikken om de 'Elza Crocs'. Peter ziet er verslagen uit en weet eigenlijk ook niet zo goed wat ze nu precies bedoeld. Ik probeer haar uit te leggen dat het nu nog niet handig is om Crocs te kopen omdat het nog geen mooi weer is en haar voeten nog groeien. "We kunnen ze later op internet bestellen als het zonnetje wat meer schijnt?" opper ik terwijl ik wat plaatjes op internet laat zien via mijn telefoon. "Nee mama, het zijn ANDERE Crocs!" snikt ze "van die klonken!" Ik heb werkelijk waar geen idee wat ze bedoelt. Uiteindelijk kost het ons nog ruim een uur om haar af te leiden en van het idee af te brengen. Denken we... Want vlak voor ze naar bed gaat begint ze er weer over. En de volgende dag als ze wakker wordt is het eerste wat ze vraagt of wel alsjeblieft naar de Kruidvat kunnen voor de 'klonken'.
Nu kan ons meisje altijd wel volhardend zijn wanneer ze haar zin wil, maar we hebben nooit eerder meegemaakt dat ze zo lang en vaak om iets bleef vragen. Blijkbaar zit deze wens echt heel diep. Uiteindelijk beloven we haar dat we later op de dag bij Kruidvat zullen gaan kijken met de disclaimer erbij dat we natuurlijk niet weten of ze de betreffende 'klonken' nog hebben en of het ook haar maat zal zijn. Het maakt niet uit want ons meisje is door het dolle heen dat we in ieder geval gaan kijken. Nadat ze 98.135 keer gevraagd heeft of het al tijd is, is het eindelijk zover: de Kruidvat is open. Met rode konen van de opwinding trapt ze zo hard ze kan op haar eigen fietsje er naar toe. In de winkel loost ze ons probleemloos naar hetgeen wat ze zo vurig wenst. "Kijk! Kijk! Ze zijn er nog! De klonken!" stuitert ze. Haar kleine kleutervingertje wijst naar boven. Daar liggen ze dan: een paar felroze, plastic speelgoed hakken. "Mag ik die?" Ze kijkt ons op haar aller hoopvolst aan. €3,99 staat er op het oranje stickertje. "Ja schat, je mag ze hebben". Ik denk dat er zelden iemand zo uitzinnig blij bij de kassa van de Kruidvat heeft gestaan. "Kijk mijn klonken!" de kassière bewondert de schoenen enthousiast en ze mag ze nog zelf scannen ook. Klikker-de-klak-klikker-de-klak klinkt het thuis als ze ze eindelijk aan kan trekken.
Hebben we haar nu geleerd dat ze haar zin krijgt als ze maar lang genoeg zeurt? Schiet het even door mijn gedachten. Maar als ik haar stralende gezicht zie weet ik dat dat niet het geval is. We hebben haar alleen geleerd dat je soms iets kunt bereiken met heel veel doorzettingsvermogen 😁