Toen ik, iets meer dan vier jaar geleden, zwanger was van ons lieve meisje, zag ik voor me hoe ik nu enthousiast mee zou spelen in de speeltuin, dat we trommels vol koekjes zouden bakken samen en schaterend door de kamer zouden dansen op K3.
Mezelf op mijn 42e in een scootmobiel was niet het beeld wat ik voor mij zag.
Maar, zoals bij heel veel mensen het geval is, loopt het leven soms anders dan verwacht.
Toen de hevige bekkeninstabiliteit na de zwangerschap maar niet over ging, bleek na vele onderzoeken, behandelingen en zelfs een kijkoperatie dat ik HSD, oftewel Hypermobility Spectrum Disorder, heb. Mijn bindweefsel doet niet wat het moet doen waardoor mijn spieren uit alle macht proberen te voorkomen dat mijn gewrichten niet uit de kom schieten. Mijn schouder schiet bijvoorbeeld gedeeltelijk uit de kom als ik net iets te ver naar achteren rijk om wat te pakken. Tot voor kort dacht ik dat dit zo hoorde, maar niet dus.
HSD heb ik dus blijkbaar altijd al gehad, maar door de zwangerschap zijn mijn klachten hevig verergert. Mijn spieren zijn continu overbelast en hierdoor heb ik nu altijd pijn en ben ik heel snel moe en overprikkeld.
Sinds drie weken ben ik begonnen met een intensief revalidatietraject. Beter worden zal helaas niet lukken, maar ik kan wel leren om mijn energie slimmer te verdelen en mijn lijf beter te gebruiken. Hopelijk kan ik dan af en toe toch iets meer de vrolijke, actieve moeder zijn die ik zo graag zou willen zijn.
Het is allemaal anders gelopen dan ik van tevoren voor mij zag toen ik zwanger was. En toch had ik, ook als ik dit van tevoren had geweten, zonder twijfel weer gekozen voor ons lieve, mooie meisje. Zij is alles waard 💛
Vanbinnen voel ik
Prikkeldraad
Glas in scherven
Steken van venijn
Geknapt elastiek
Kortsluiting
in mijn brein
Van mijn tenen
Tot mijn kruin
Ligt mijn lijf
Totaal in puin
Toch ben ik heel
Want Ik ben niet stuk
Zolang ik nog kan huilen
Van geluk
© Johanneke Schrijft