"Ik weet echt niet of dat allemaal past hoor". Zweetdruppels parelen op het voorhoofd van mijn man terwijl hij met tassen en kratten heen en weer sjouwt. De kofferbak van onze stationwagon blijkt al vol te zitten met alleen de rolstoel die mee moet. Boodschappen, kleding, speelgoed, kaplaarzen, zwemspullen, toiletspullen en leesvoer: het wordt daarom allemaal onder en naast ons meisje gepropt. Nee we gaan niet verhuizen en we we gaan ook niet op wereldreis. We gaan gewoon een weekendje weg. Opgetogen proppen we onszelf ook in de overvolle auto en kan onze trip beginnen. "O mijn jas!" roep ik. We zijn de wijk nog niet uit, of we kunnen alweer terug.
Al die spullen die mee 'moeten', het huis een beetje op orde achterlaten, verzorging regelen voor de kat en hebben we echt alles bij ons? Is de droger thuis wel uit? Soms vraag ik mij af waarom we onszelf zoveel gedoe op onze hals halen voor paar nachtjes weg. Maar als we dan eenmaal de drukke randstad achter ons laten weet ik weer waarvoor we het doen: het is zo heerlijk om even in een andere omgeving te zijn. We rijden langs kilometerslang bosgebied afgewisseld door talloze weilanden. "Paard! Paard!" roept ons meisje opgetogen terwijl ze een koe aanwijst. We laten het maar even zo.
Bepakt en bezakt komen we aan bij ons huisje op de Veluwe. Gelukkig mogen we ernaast parkeren. Nadat we ons knusse onderkomen voor de komende dagen bewonderd hebben kunnen we alle spullen uit de auto laden. Mijn man doet het zware sjouwwerk en ik berg alles op. Het huisje voelt extra gezellig met al onze eigen spulletjes in de kasten en op plankjes. "Ooooh mooi bed!" Ons meisje is helemaal in haar nopjes dat haar eigen kussen met flamingo-overtrek ook mee is gegaan. Als we gesetteld zijn maken we een rondje over het park. Gelukkig is er ook een parkwinkel met een vrij uitgebreid assortiment want natuurlijk zijn we nog het één en ander vergeten. Crackers, een spelletje, kaas en zelfs slippers: ze hebben het hier allemaal.
We genieten een aantal dagen van ons tijdelijke onderkomen tussen de bomen. We ontbijten buiten in het zonnetje met verse broodjes (met hagelslag van thuis) en genieten van de vogeltjes die de kruimeltjes nadien komen opsnoepen, we zwemmen, eten ijsjes, we gaan met de rolstoel langs alle speeltuinen op het park, we lachen en ontspannen. Op zondagochtend zucht mijn man al een beetje weemoedig dat het weekend bijna om is maar ik wil er nog niks over horen. Ik wil tot de laatste minuut van dit weekend genieten en vooral ook nog even niet denken aan alle spullen die we maandagochtend weer in moeten pakken en in de auto moeten zien te krijgen.
Zondagochtend bezoeken we Het Nationale Park De Hoge Veluwe. Wat is het hier prachtig! Omdat ons meisje nog een middagslaapje nodig heeft moeten we terug naar het huisje maar we besluiten die middag terug te komen want we hebben nog lang niet alles gezien. Als ons meisje op haar flamingo-kussen ligt te pitten, rusten wij ook even lekker uit. Maar na anderhalf uur worden we opgeschrikt door een intens verdrietig gehuil: ons meisje is helemaal overstuur. We zitten met haar op de bank en proberen haar te kalmeren en te achterhalen wat er aan de hand is. Dan vanuit het niets spuugt ze het vloerkleed van ons gezellige huisje onder. Mijn man haast zich met haar naar de badkamer om verdere schade te voorkomen terwijl ik aan de slag ga met doekjes en schoonmaakmiddel.
Wanneer ons meisje weer wat bedaard is en de ergste troep is opgeruimd, nestelen we ons weer op de bank. Voor de zekerheid hebben we alle badlakens die we bij ons hadden op de bank en op het kleed gelegd. "Kika?" vraagt ons meisje beteuterd. Kika, haar lievelingsknuffel ligt buiten op de tuintafel te drogen nadat mijn man hem provisorisch heeft gewassen. Helaas hebben we geen droger bij ons. "Zullen we anders alles maar inpakken en naar huis gaan?" vraagt mijn man. Ik twijfel want ik had mij zo verheugd op nog een avondje in ons knusse huisje en morgenochtend nog één keer ontbijten tussen de vogeltjes. Maar als ik denk aan al het gedoe wat we hebben als ons meisje misschien nog meer gaat spugen. We hebben wel veel spullen bij ons, maar geen schoon beddengoed en wasmachine. En met al die handdoeken over de bank is het ook niet echt gezellig meer.
Terwijl ik ons meisje knuffel en bezighoudt, gaat mijn man als een razende door het huisje om alles in te pakken. Alsof er een versnelde film wordt afgespeeld komt hij met tassen en kratten uit de kamers. Wonder boven wonder past alles zelfs in één keer in de auto. Het is niet te geloven maar binnen een klein uurtje rijden we bepakt en bezakt onder de slagboom door. "Stroopwafel?" klinkt het uit het kinderzitje. Ons meisje is inmiddels weer een beetje bijgetrokken. Gelukkig hebben we ook stroopwafels meegenomen van thuis. We balen dat ons weekendje weg zo abrupt is afgebroken. Maar als ik de volgende ochtend aan het ontbijt zit in onze eigen woonkamer ben ik wel blij dat we niet meer hoeven in te pakken.
Hieronder nog een klein filmpje van ons weekendje Veluwe