"Mama dat is een dikke papa" deelt de peuter net iets te hard mee. We zijn onderweg naar de speeltuin en er fietst een -inderdaad iets wat forse- man voorbij. "Ssssst niet zo hard!" fluister ik haar toe. "Waarom niet mama?" ze kijkt me aan met haar grote, blauwe ogen. "Misschien vindt die meneer dat niet zo leuk als je dat zegt" leg ik uit. "Waarom dan niet?" Mijn meisje is zich van geen kwaad bewust. Waarom zou het een belediging zijn om iemand dik te noemen terwijl het niet erg is om te zeggen dat iemand een bril heeft of blond haar? Ik merk dat ik het lastig vind om dat uit te leggen. Ze is nog zo klein en onschuldig en ik wil haar eigenlijk nog niet meenemen in een wereld waarin mensen elkaar verdriet doen met woorden.
Gelukkig laat ze het onderwerp al snel rusten als ze de glijbaan ziet. Ik kijk vol trots naar haar hoe ze met haar kleine beentjes zonder enige angst de hoge trap op klimt en daarna hard schaterlachend naar beneden glijdt. Onder de glijbaan zijn inmiddels een paar grotere jongens met elkaar aan het spelen. Ze lachen ook. Maar ze lachen niet vrolijk. Ze lachen gemeen. "Jij bent fake!" roepen ze naar mijn vrolijke meisje. Ze hebben waarschijnlijk niet door dat haar mama het tafereel vanaf een afstandje aanschouwt. Ik wil natuurlijk ingrijpen en die jongens de les leren. Durven ze wel tegen zo'n klein kind? "Fae? Fae! Ik ken Fae!" roept de peuter enthousiast. Dat klopt: een hele lieve hond die wij kennen heet zo. Ze straalt van oor tot oor. Ze heeft geen idee van wat de jongens zojuist tegen haar zeiden. "Ga je mee?" Ik pak haar hand en samen gaan we terug naar huis. "Fae! Fae! Fae!" roept ze stralend achterom naar de jongens. Ik laat haar nog even lekker in haar onschuldige peuter wereld.
